Al final

Ralph en ik gingen 5 weken op reis door Argentinië. Waarom gingen we eigenlijk niet op vakantie? Wanneer wordt een vakantie een reis en wat zijn de randvoorwaarden hiervan? Nou ja goed… wij hadden besloten dat we op reis gingen en omdat reizen ook vermoeiend kan zijn mochten we van onszelf ook wel een paar dagen uitrusten alvorens terug te gaan naar Buenos Aires. Tenslotte moest ook voorkomen worden dat onze harde schijf zou overlopen van alle indrukken… een overkill zou immers zonde zijn.
Mar del Plata; een grote badplaats langs de oostkust op de route naar BA vonden we een uitgelezen plek om een paar dagen met ons gat op het strand te liggen. Helaas liet het weer het een beetje afweten en waren we genoodzaakt ook gebruik te maken van de (kleding-)winkels, speelhallen en tv op de kamer. Na 3maanden zonder tv, internet en winkelen helemaal geen straf natuurlijk, maar geen noodzaak en dus besloten we eerder terug te keren naar BA.
De laatste keer het ons inmiddels zo bekende ritueel: met ons huisje op de rug de loketten af op zoek naar de goedkoopste busverbindingen. Blijkbaar vonden we het niet nodig om te luisteren naar de verkoper die onze tickets overhandigde, maar dat maakt niets uit toch? Die tickets kunnen we nu ook wel zelf lezen. Toch wel vreemd vonden we, dat de bus een half uur te laat was… we hadden nog geen bus van de maatschappij ‘Juan’ gezien. Na 40min. toch maar even vragen aan de balie… hoe kon ik nou weten dat deze medewerker luisterde naar de naam Juan? Gelukkig kon hij er wel erg om lachen en boekten ons gratis om naar de eerstvolgende bus. Dat dit semi-cama stoelen waren (de goedkoopste) durfden we niet meer over te klagen. Voor mij wederom na lange tijd weer terug in Buenos Aires! Dit betekende dus (naast al het leuks aan deze toch wel geweldige stad) opletten geblazen. Moneybelt om,’ Mens bag’ in de aanslag en een taxi betaald aan het loket (zgn. ‘Remiss’) voorkomt een hoop ellende. Helaas is een goede voorbereiding maar het HALVE werk en zijn tegenslagen onoverkomelijk. Zo stonden we met onze veilige taxi in een hele dubieuze straat voor een nog dubieuzer huis waar duidelijk niet het hostel was die we op internet geboekt hadden. De chauffeur was ook niet zo gediend van ons blijkbaar onbestaanbare hostel aangezien hij net zijn vrouw had beloofd over 10min thuis te zijn en begon een uitgebreide Spaanstalige scheldpartij. Door ons gebrek aan deze vocabulaire bleef de tirade éénzijdig en werden we ergens op een hoek uit de auto gezet: Welkom terug in Buenos Aires.
Dan zit er niets anders op dan als echte backpackers hostel af te gaan op zoek naar een slaapplaats. Anderhalf uur en 8 ‘nee’s’ later vonden we een prima hotelletje in een leuke straat en sloten we de mislukte reisdag succesvol af met een fijne pizza op de hoek.
Zondagochtend zijn de straten uitgestorven en met een heerlijk zonnetjes wandelden we op ons gemak naar het museum voor de schone kunsten die we natuurlijk ook ons gemak van binnen bekeken. Tussen de middag een luie lunch bij ‘Ouioui’ om vervolgens naar het Palermo Open te gaan. Dit is HET polo toernooi van het jaar en ‘the place to be’ voor ‘rich and famous’ van la Plata. Op uitnodiging van de Argentijnse familie waar Selinde had gewerkt konden we mee naar binnen. Geweldig om op zo’n schitterende zonnige dag op de tribune te zitten tussen de Argentijnen kijkend naar zo’n Argentijnse sport. En wat leuk om Selinde weer te zien en verhalen uit te wisselen. Daar kwam het besef weer eens hoe geweldig de tijd is geweest daar en hoe jammer het is dat aan al het moois een einde komt. Daar op die tribune, terwijl de paarden voorbij razen, de mensen applaudisseren, de zon schijnt en Buenos Aires op volle toeren doordraait, neem ik in gedachten afscheid van de lieve mensen die ik hier heb ontmoet, de fijne cultuur en dit geweldige land waar ik echt van ben gaan houden.