Geluk

Lieve familie en vrienden,

Dit zal een ´klein en eenmalig´ intermezzo mijnerzijds zijn, dus schrik niet: Meggie zal haar ontzettend goed en leuke (reis)schrijfstijl met jullie blijven delen! Wie ben ik om dit (verborgen) talent van Meg op enige manier te beperken.
Maar het eerst deel van mijn reis heb ik alleen gedaan, dus vandaar dit incidentele blog van mij.

Wat leek het vaak oneindig lang te duren voordat de vertrekdag was aangebroken. Meggie en ik hebben vaak tegen elkaar gezegd dat het leven zonder elkaar een stuk minder leuk was/is. De pijn van het missen wordt in een fractie van een seconde afgewisseld met het besef dat je bij elkaar hoort en allebei de helft bent van een geheel en gauw samen zult zijn.
Maar eerst mijn reis...
Een dag voor vertrek nog voor elkaar gekregen dat mijn hele familie (papa, mama, twee zusje, twee mannen en zes kinderen)zich als afscheid bij mijn ouders verzamelde, zodat ik iedereen nog kon zien voordat ik zou vertrekken. Dat soort dingen zijn heel belangrijk voor mij. Hun aanwezigheid, de gezelligheid, wat onverwachte maar hele leuke en praktische cadeautjes, het ontzettend lekkere en qua cholesterol bijna dodelijke eten van mijn zus Adinda maakten me gelukkig en klaar voor vertrek. Meer dan klaar..
Het is fijn zo´n ontzettend hechte familie te hebben die intens met je meeleeft en denkt. Mijn moeder neemt op dit gebied een bijzondere positie in. Ze vindt het prachtig en zelfs stoer dat ik dit (met Meg) doe, maar haar zorgen kan ze tegelijkertijd maar moeilijk onderdrukken. Toch doet ze dat heel goed, ook al moet de rol van mijn vader terzake niet onderschat worden. Ik heb maar geluk met zulke ouders.

Tot zover mijn ervaringen de dag voor vertrek. Eenmaal aangekomen op Schiphol kan mijn moeder haar tranen natuurlijk niet de baas blijven: ´ik wilde niet huilen!´. Eerlijk gezegd had ik me ernstig zorgen gemaakt als dat haar inderdaad was gelukt.
Dan volgt eindelijk dat grote moment waar ik zo naar uit heb gekeken: 'alleen op de wereld' achter de douane...heerlijk. Koffie bij Starbucks, FD-tje erbij en ik zou mezelf niet zijn als ik niet een flink glas rode wijn zou drinken in een de Wine Bar.
De tijd vliegt when you´re having fun en voor ik het weet ren ik over het vliegveld van Rome naar mijn gate. Ik zweet behoorlijk door gebrek aan tijd als gevolg van vertraging in Amsterdam. Het zweet maakt gelukkig plaats voor opluchting als ik bij de juiste gate aankom. Ik ben benieuwd waar en naast wie ik zit in het vliegtuig. Saillant detail is namelijk dat ik bij het online inchecken door een ´technological error´ mijn stoel niet kon veranderen. Aangekomen bij mijn stoel, 14E, constateer ik dat ik naast een grote Poolse kenau van minstens 140 kg zit aan de ene kant en aan de andere kant Fernanda (28 jaar) en Augusto. De scherpe lezer vraagt zich nu wellicht af hoe het mogelijk is dat ik naast drie mensen zit, terwijl aan weers kanten toch echt maar twee stoelen zijn. Ik verbaas mezelf 30x in een minuut over hoeveel pech een mens kan hebben: Augusto is namelijk de jongste passagier aan boord van vlucht AZ0680...een baby van drie maanden oud. Ik heb het gevoel dat MIJN vliezen breken als ik de gevolgen van Augusto´s aanwezigheid besef. Meermalen schiet door mijn hoofd: ´dit wordt in alle opzichten mijn langste vliegreis tot nu toe...´

Echter, tot mijn grote verbazing, is er GEEN moment dat de kleine man huilt! Is dit een wonderkind?! Waar zit de verborgen camera?! Zelfs ik heb een paar keer gehuild... Kleine Augusto niet hoor, die lacht alleen maar en krijgt vaak en veel borstvoeding. Op een gegeven moment schiet door mijn hoofd dat Fernanda toch echt ´leeg´ moet zijn, maar op mijn vraag of ik niet even wat borstvoeding moet geven om zichzelf te ontzien reageert ze gek genoeg afwijzend...
Augusto´s bedje, dat overigens recht voor MIJN neus aan het schot wordt opgehangen, is het grootste deel van de reis gevuld met een slapend of vrolijk kraaiend wonderkindje. Als Fernanda zelf slaapt ben ik het die met enige regelmaat het speentje terug in Augusto´s mini-mondje prop. Sommige passagiers denken dat ik de papa ben en glimlachen bewonderend en vertederend naar mij en mijn drie maanden oude zoon. Als ze hadden geweten dat het niet mijn zoon was hadden ze waarschijnlijk met medelijden naar me gekeken...
Uiteindelijk, wonder boven wonder, heb ik een redelijk goede vlucht (vergeet namelijk het 140 kilo wegend stuk vlees (pardon my language) links van me niet!).

Het weerzien met de vrouw van mijn leven is alles wat ik ervan had verwacht (en dat was veel): ze valt huilend in mijn armen...
Wat een schoonheid, wat een geluk heb ik.
Bij vertrek en aankomst word ik omringd door huilende vrouwen...it feels good to be loved.

Ik geef nu het schrijfstokje weer aan Meg en ik zag dat het goed was. I´m out.