Primaire levensbehoeften

Eten (def. het nuttigen van voedsel) is in principe een primaire levensbehoefte waar dus geen levend wezen zonder kan. Hier heb ik nog maar eens opnieuw ontdekt dat het zo veel meer is dan dat: het is vermakelijk, het is tijdverdrijf en het is erg leuk om naar uit te kijken. Zittend in de wei 's ochtends kijkend naar herkauwende koeien is hier dan ook ruim voldoende tijd voor: We filosoferen dan over belangrijke vraagstukken als: ‘Wat zou er vandaag weer op de lunchkaart staan?’ ‘Waar heb ik zin in?’ Maar de HAMvraag is altijd hetzelfde: ‘Wat ga ik KIEZEN?’ Tja… mezelf kennende best prettig uren de tijd te hebben voor zo’n essentiële vraag.
De middag spinzend naar grazende koeien brengt ons op een andere belangrijke vraag: Wat zullen we KRIJGEN? Om 17.00u staat nl. ons bordje in de ijskast klaar en dan mag je ’m zelf nog lekker 8min. in de magnetron verder laten garen om het 5min. later alweer op te hebben. Nee: de belangrijkste bijzaak aan eten is mijns inziens: het is zo lekker! Helaas geloof ik dat ik deze visie niet deel met de señora’s van de kantine, want het diner is smaakloos, weinig en weinig afwisselend (>40% schnitzel). Dus hebben we ’s middags een 2e essentiële levensvraag te beantwoorden: ‘Hoe maken we het eten lekker?’ Uit onderzoek is gebleken dat hierop maar 1 correct antwoord te geven is: salsasaus en tomaten.
De rest van de dag wordt snel gevuld met ’s morgens een potje raton (soort squash), veel lopen om van A naar B te komen en de hele avond achter de computer werken aan het onderzoek. Dit laat meestal nog net genoeg ruimte om te bedenken wat voor leuks we in het weekend allemaal kunnen gaan doen.
2 weken na mijn 1e ontmoeting met Colonia voelt het weer alsof ik thuiskom: Mooi weer, volle terrassen en overal muziek. We brengen hier de middag door met een museumtocht: Je koopt 1 kaart die toegang geeft tot alle musea hier. Bij elk museum krijg je als je binnenkomt een stempel: voelt een beetje als een kruising tussen de Elfstedentocht en de bureaucratie van de Diergeneeskunde faculteit. Het einde van zo’n tocht moet natuurlijk gevierd worden dit deden we toepasselijk met een kroegentocht. Beginnend op een terras met als uitzicht de zon die in de zee zakt ('t ging niet sodemieter sachies), werden we gegroet door mijn 2 landen van bestemming hier in Zuid-Amerika (zie foto).
Fase 1 van het onderzoek is alweer afgerond wat ons automatisch brengt naar fase 2, waar we ongetwijfeld weer de nodige ‘stempels’ zullen gaan halen. Deze fase zal plaatsvinden 100km hiervandaan in en rond hostel ‘El Galope’… Nu maar hopen dat de koeien zich hier ook gedragen…