Werelds

Met alleen een km aanduiding van de Route Uno naar Montevideo op zak kopen we in Colonia een buskaartje naar onze volgende bestemming. ‘Waar gaan jullie heen?’ “Naar km 114,4 senor.’’ ‘ En waar is dat?’ “Geen idee ik had gehoopt dat u dat zou weten…”
Dat onze reis telkens met kleine hindernissen gepaard gaat zijn we inmiddels wel gewend, en ook dat we toch wel komen waar we willen. Bij de ‘bushalte’ zoeken we de verschillende pick-ups af naar een gezicht die lijkt op die van de hostel-site, maar vinden die uiteindelijk bij een bejaarde Peugeot 305 waar we alle laatste spierkracht nodig hebben om onze bagage erin te duwen.
Rammelend van de honger en het zandpad dat sterk doet denken aan de Bakkerspass (naar Kololo red.) komen we in het donker aan op El Galope. Deze locatie voldoet precies aan onze verwachtingen, ook al wordt het gevoel van opluchting misschien wat versterkt door ons vorige verblijf wat ‘s nachts toch erg deed denken aan de film ‘ El Ofrenato’.
De volgende ochtend komt de hond ons verwelkomen met Dorothea (lammetje) in zijn kielzog. De katten liggen te soezen op de wollen dekjes van de paardjes die om het huis staan en de hostel eigenaar is zijn stierkalfjes aan het opdrijven voor hun jaarlijkse vaccinaties. Alles bij elkaar doet dit juist eerder denken aan de set van het kleine huisje op de prairie dacht ik zo.
Op maandag worden we door Mette -Nederlandse dierenarts en onze tutor- geïntroduceerd op de verschillende boeren familiebedrijven die we zullen gaan onderzoeken. Behalve dat de mensen hier heel vriendelijk zijn (het wordt bijna saai), valt het me op hoe Europees ze er uit zien. Uruguay blijkt een land te zijn die lang geleden de ‘originele’ bevolking verloren is. Dit land is –en wordt- gevormd door veel verschillende culturen waar van alles wat is terug te vinden: Naast natuurlijk het Argentijns vind je hier Italiaans, Spaans en Portugees, maar de kaasfondue, Duitse straatnamen en ‘die Deutsche Schule’ verraden dat hier generaties terug een soort Zuid-Amerikaans Europa is ontstaan.
Misschien is dat verklaring waarom ik me hier thuis voel… of zou dat zijn omdat we nu een beetje kunnen leven zoals de mensen hier allemaal doen: niet Europees… maar tranquilamente… dat lijkt me het beste van 2 werelden!