Er was eens
Door: Meggie
Blijf op de hoogte en volg Meggie
22 Oktober 2010 | Uruguay, Cabo Polonio
Een wereld waarin reisbureaus vervangen worden door internet en de kleine reisgidsjes ruimte moet maken voor grote jongens als de Lonely Planet. Het aantal pagina’s van zo’n boek is een goede graadmeter van de ‘reis potentie’ van het desbetreffende land. De LP van Uruguay is miezerig klein en blijkbaar vinden de makers van dit boek dat ook, want meestal is het alleen verkrijgbaar als toevoeging aan de editie van Argentinië. Uruguay is onder toeristen nogal onbekend en veel mensen hebben geen idee wat je er zou moeten. Voordat Luis Suarez zijn opwachting maakte bij Ajax was een vrij normale reactie: ‘Uruguay, dat ligt ergens in Afrika toch?’ Gelukkig is de beste reisgids ook de dichtstbijzijnde en hebben we veel tijd gehad om er gebruik van te maken: de locals. Niemand weet beter dan zij waar te gaan, hoe er te komen en wat er wel en niet te doen. Eensgezind over 1 locatie dus een eenvoudige keuze (ja, zelfs voor ons!): Cabo Polonio. Een kaap aan de oostkust richting Brazilië… hippie dorpje zonder elektriciteit en stromend water. Wat een goede plek om nog meer uit te rusten en te vieren dat we genoeg gezien hadden van onze gevlekte vriendinnen in de pasto. Onze hosteleigenaar die hier gewoond heeft was zo vriendelijk ons voor vertrek te overladen met deze belangrijk do’s & don’ts, maar vooral met ‘people to meet’.
Na het minst leuke onderdeel van reizen -het reizen zelf- werden we afgezet bij de ingang van de kaap. Een grote truck is nodig voor de laatste paar kilometers, wegen zijn er immers niet in dit natuurpark. In een piepklein hostel vonden we een nog kleinere kamer waar we als grietje & grietje een eigen zolderkamertje hadden. Ondanks te flinke wind sliepen we als twee doornroosjes om de volgende ochtend met zevenmijlslaarzen door de duinen te stappen naar het dorpje aan de andere kant van de kaap. 's Avonds genoten we van een versgebakken visje waar we al zo lang naar snakten in dit vleesrijke land.
De volgende dag leek de lente echt door te breken en konden we eindelijk een dagje op het strand liggen met een boek, wat had ik daar naar uitgekeken! 's Middags maakten we nog een wandeling rond de vuurtoren, om aan de achterkant de rotsen bezaaid te vinden met zeeleeuwen die net als wij, van de zon leken te genieten. De avond brachten we door bij de buren, waar een hosteleigenaar woont, die na een leven als top kok in Buenos Aires, naar de kaap is gekomen om een tranquilo leven te leiden. Als hij vis zou vangen zou hij ons leren hoe we dat moesten klaar maken, maar zekerheid kon deze man ons niet geven: ‘maybe, maybe not’. Vermoedelijk is dit het resultaat van het leven op zo’n eiland gecombineerd met de grote regelmaat waarmee ze blowen. De vis werd niet gevangen, maar de risotto die we daarvoor in de plaats kregen was de lekkerste die ik ook gegeten heb.
Het hulpje van deze man was vrijwel zeker ‘the only gay in the village’ en vond het –net als ik– een goed idee om de volgende dag te gaan sandboarden! Geweldige ervaring, veel zwaarder wel dan verwacht. Bij terugkomst van de zandheuvels bleek onze vriend vandaag wel een mooie vis gevangen te hebben dus werden we weer verwend met dit keer de lekkerste tongfilet die ik ooit gegeten heb.
Als holle bolle gijsjes kropen we begeleid door het maanlicht in ons bedje, om te dromen over al het goeds dat Uruguay te bieden heeft.
Na het minst leuke onderdeel van reizen -het reizen zelf- werden we afgezet bij de ingang van de kaap. Een grote truck is nodig voor de laatste paar kilometers, wegen zijn er immers niet in dit natuurpark. In een piepklein hostel vonden we een nog kleinere kamer waar we als grietje & grietje een eigen zolderkamertje hadden. Ondanks te flinke wind sliepen we als twee doornroosjes om de volgende ochtend met zevenmijlslaarzen door de duinen te stappen naar het dorpje aan de andere kant van de kaap. 's Avonds genoten we van een versgebakken visje waar we al zo lang naar snakten in dit vleesrijke land.
De volgende dag leek de lente echt door te breken en konden we eindelijk een dagje op het strand liggen met een boek, wat had ik daar naar uitgekeken! 's Middags maakten we nog een wandeling rond de vuurtoren, om aan de achterkant de rotsen bezaaid te vinden met zeeleeuwen die net als wij, van de zon leken te genieten. De avond brachten we door bij de buren, waar een hosteleigenaar woont, die na een leven als top kok in Buenos Aires, naar de kaap is gekomen om een tranquilo leven te leiden. Als hij vis zou vangen zou hij ons leren hoe we dat moesten klaar maken, maar zekerheid kon deze man ons niet geven: ‘maybe, maybe not’. Vermoedelijk is dit het resultaat van het leven op zo’n eiland gecombineerd met de grote regelmaat waarmee ze blowen. De vis werd niet gevangen, maar de risotto die we daarvoor in de plaats kregen was de lekkerste die ik ook gegeten heb.
Het hulpje van deze man was vrijwel zeker ‘the only gay in the village’ en vond het –net als ik– een goed idee om de volgende dag te gaan sandboarden! Geweldige ervaring, veel zwaarder wel dan verwacht. Bij terugkomst van de zandheuvels bleek onze vriend vandaag wel een mooie vis gevangen te hebben dus werden we weer verwend met dit keer de lekkerste tongfilet die ik ooit gegeten heb.
Als holle bolle gijsjes kropen we begeleid door het maanlicht in ons bedje, om te dromen over al het goeds dat Uruguay te bieden heeft.
-
22 Oktober 2010 - 05:12
Mam:
dat dit sprookje maar heerlijk door mag gaan. wat een heerlijk verhaal we genieten mee xxx -
22 Oktober 2010 - 05:25
Ton:
Volledig onwetend over het land, laat je ons meegenieten van het sprookje. Juist dat lokale gebeuren is zo waardevol. Met de locals ter plaatse zonder toeristen het land verkennen. Er was eens een meisje dat een beetje onzeker op dingen afging. Het sprookje heeft haar veranderd! Groetjes vanuit een ander sprookje , zuid afrika, Liefs pappa -
22 Oktober 2010 - 06:45
Marijke:
Wat een prachtige plaatjes weer! Zo ver weg en voor ons toch dichtbij!Klimaat bij julie steeds beter, hier brrr en nat! Nog 4 nachtjes en dan.........?! Dikke knuffel XXX -
22 Oktober 2010 - 06:59
Henk:
Weer een fantastisch verslag en prachtige foto's.
PS: Prins bijna onderweg .....
-
22 Oktober 2010 - 07:54
Kirsten:
Jeetje, waar je allemaal al niet komt als je gewoon gezellig met mensen een praatje maakt! Sanboarden kan je in peru ook, een aanrader? Geniet nog even en aftellen aar!
xxxx -
22 Oktober 2010 - 08:01
Philip:
Vettt, altijd al een keer willen sandboarden! -
22 Oktober 2010 - 08:05
Ralph:
You go girl! -
22 Oktober 2010 - 08:05
Ralph:
You go girl! -
22 Oktober 2010 - 08:47
Claire:
Meg wat een fantastisch verhaal weer. Wat gaaf dat je op een board hebt gestaan in het zand. Geniet nog!!! Dikke kus -
22 Oktober 2010 - 10:21
Carien:
Lieve zus, ik heb weer genoten van je verhaal! Dikke x Ca -
22 Oktober 2010 - 11:03
Daphne:
Stiekem ben ik wel een beetje jaloers op zoveel avontuur!!!
Dikke kus! -
22 Oktober 2010 - 11:52
Carola:
aaah cool! geniet ervan Meg! xx -
22 Oktober 2010 - 18:31
Pim:
Jeetje wederom een top ervaring, jaloers!! Wat een schitterend eiland, jekker weg van de toeristen massa's heel bijzonder. -
23 Oktober 2010 - 13:07
Anitra:
Nou lieve Meggie, als je geen dierenarts wordt, dan kun je nog altijd schrijfster worden!! Je hebt talent!!Geniet ervan meisje...en doe voorzichtig.Liefs,anitra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
